2 tropische dagen op de groene parel Santo Antao

Lina verruilde 2 jaar geleden het regenachtige België voor de tropische archipel Kaapverdie. Ze werd verliefd op de Kaapverdische cultuur, de azuurblauwe oceaan en de simpele manier van leven op de eilanden. Ze is redacteur bij Voja Travel en deelt haar dagelijkse leven in São Vicente…

Tijd voor vakantie in eigen land 

Ik spurt met mijn trolley de trap af en hoor de taxi toeteren. Voor het eerst sinds lange tijd voel ik het vakantiegevoel kriebelen en heb ik zin om de stad te verlaten. Ik, mijn Nederlandse vriendin Bobby, haar baby van 11 maanden en haar ouders zijn klaar voor vertrek. We nemen de ferry vanuit de haven van Mindelo naar Porto Novo in Santo Antao. Tijdens de oversteek worden de passagiers nauwlettend in het oog gehouden door het personeel. De Covid maatregelen moeten gevolgd worden: onze mondkapjes moeten we ophouden en het is verplicht een stoel leeg te laten tussen iedere passagier. Het doet niet af aan de sfeer. Onderweg kletsen we gezellig, luisteren we naar Kizomba deuntjes en na een uur varen bereiken we het buureiland, Santo Antao. 

In de ferry terminal drommen tientallen chauffeurs aan het hek om ons een taxirit te verkopen. Vanwege ons grote gezelschap hebben we het op voorhand geregeld en we zien onze chauffeur van dienst al zwaaien met ons naamkaartje. Normaal gesproken gaat het transport op Santo Antao met minibusjes, maar vandaag staat er een pick-up voor ons klaar. 

De chauffeur stapelt onze spullen en de kinderwagen achterin de kofferbak. Hij stapelt de bagage op elkaar waardoor er voor ons nog plek is op de houten bankjes achterin de wagen. Er gaan nog enkele lokale mensen mee in de auto en zo vertrekken we met z’n allen naar het Noorden van het eiland. 

Een magische omgeving

Met de brandende augustus zon op mijn schouders en een sterke zeebries door mijn haren verzink ik in gedachten. Ik zit in de open lucht dus de landschappen komen als het ware op me af. De nieuwe kustweg slingert langs vulkanische rotsen en over steile hellingen aan zee. Onderweg verkopen lokale boeren verse geitenkaas en racen de minibusjes onze overvolle auto voorbij. Naarmate we het Noorden naderen, kleuren de landschappen steeds groener. We draaien de volgende bocht om en daar verschijnt de eerste groene vallei. De mist hangt er hoog tussen de bergen, de akkers zijn aangelegd op terrassen en het zonlicht kleurt de vegetatie felgroen. Het lijkt wel of we een ritje maken door Phantasialand.

Het contrast met het stadsleven in Mindelo is surreëel. Hoe kan het landschap op een uur varen zo anders zijn? Zelfs nu bij mijn vijfde bezoek aan Santo Antao verbaas ik me over de diversiteit van de Kaapverdische eilanden. 

Slapen tussen de bananen en papaja bomen

Na de prachtige taxirit komen we aan bij ons vakantiehuis. We verblijven in de Paul vallei, een van de meest geliefde gebieden voor wandelliefhebbers. We worden hartelijk ontvangen door de lokale gastvrouw. We voelen ons meteen op ons gemak en iedereen voelt de goede vibe. We kiezen een slaapkamer uit en installeren ons met een drankje rond het zwembad. Ik zet rustige Kaapverdische muziek van Mayra Andrade op en voel me super. De laatste dagen in het drukke Mindelo waren ontzettend warm en drukkend. Hier in de vallei is de lucht veel frisser en hoor ik behalve het kabbelende water en de vogels helemaal niks…

Op avontuur in de Paul vallei

We besluiten op wandel te gaan naar beneden. Het huis ligt op zo’n 20 minuten wandelafstand van het dorpje Pombas aan zee. De weg naar beneden is schitterend. Het heeft geregend dus het water stroomt zo langs beekjes en watervallen naar beneden. De vegetatie is groener dan ooit en vormt samen met de traditionele rieten huisjes het authentieke beeld van Kaapverdië.

Aangekomen in Pombas bezoeken we onze Belgische vrienden Jennis en Etienne. Etienne opende afgelopen jaar een nieuw hotel, waar ik 2 maanden geleden enkele nachten verbleef. De sfeer in Tienne del Mar is gezellig en we drinken een Strela biertje aan het zwembad. Achter ons hoor ik het geluid van de woelige golven op de rotsen. Er zijn weinig klanten door de Corona crisis, maar Etienne blijft zoals altijd vrolijk en positief. 

We verlaten het hotel en gaan op zoek naar een plek om te dineren. Door het gebrek aan toerisme zijn er maar weinig restaurants open, maar gelukkig vinden we een lokaal tentje. Lokaler dan dit kan niet, want de bar en keuken staan in oranje containers. We nemen plaats aan de plastic tafel terwijl de eigenares in de open keuken verdwijnt. Ze had deze avond niet meer op klanten gerekend, maar tovert in snel tempo een verse maaltijd op tafel. Gefrituurde vis, bonen met rijst, gebakken aardappels en salade, en dit voor slechts 4 euro per persoon! We nemen nog een ponche met passievrucht (een zoete likeur gemaakt van de lokale rum, grogue) en keren dan terug naar huis. Dan merken we ineens hoe steil de omgeving is. Bergafwaarts wandelen was goed te doen, maar deze beklimming omhoog is behoorlijk pittig! Onze lokale vriend zegt dat we voor het gemak zigzaggend naar boven moeten stappen. Het is een gek zicht, maar het werkt! Lachend en bezweet klimmen we door de vochtige warmte en komen we aan bij ons gele huisje achter de bananenbladeren. 

Ontwaken in de pure natuur

Ik word wakker met de razende wind door de vallei en het zachte getik van regendruppels op de bladeren. Ik maak verse citroen-gember thee en neem plaats op het balkon. De vallei is zo rustgevend dat ik er stil van wordt. Santo Antão is een pure plek, vrij van menselijke vervuiling. De natuur is ongerept en leidt een leven op zich. De mensen passen zich aan aan de omgeving en respecteren de natuur. Zo blijft het groen behouden en kunnen we blijven genieten van deze prachtige plek. Er is geen massatoerisme waardoor je je begeeft tussen de lokale inwoners en hun stukje natuur. Deze soort van reizen is eerlijk en maakt het voor mij uniek. 

Afsluiten in Kaapverdische stijl

Op onze laatste avond eten we met z’n allen in het Casa Maracuja restaurant. Het is een blij weerzien met Hetty, de immer goedgezinde en Nederlands-Kaapverdische gastvrouw. Vanavond testen we de 3-gangen menu van de nieuwe chef. Na elke gang komt hij beleefd vragen of alles naar wens is. Nu er weinig toeristen zijn, krijgen we extra aandacht en daar genieten we natuurlijk van ;). De mannen eten kreeft en gegrilde smorregal (een soort snoekbaars). De dames verse geitenkaas en een groentemix met aardappel en njam puree. Als dessert mag het verse ijs met maracuja (passievrucht) en een kokos ponch niet ontbreken. We genieten van de maaltijd en de Kaapverdische live muziek. Hetty zingt zelf nog een liedje en wederom ben ik verbaasd. Kaapverdianen hebben zoveel creatieve talenten dat ik er haast jaloers van wordt. De lokale inwoners zijn kunstenaars, spelen muziek, zingen, dansen, spreken 5 talen en zijn nog handig ook! Wat is het toch een prachtig, eerlijk en gastvrij volk. En wat heb ik weer eens genoten van de eenvoud op Santo Antao en de Kaapverdische gezelligheid! Tot snel weer…

Zelf op reis met Voja?

Ben jij na het lezen van onze blog helemaal geïnspireerd en zijn de reiskriebels begonnen? Wil jij één van onze mooie bestemming zelf ontdekken? Dat kan! Via onderstaande knoppen kun je contact met ons opnemen.

Ruth

Ik gebruik mijn kennis graag om jouw reis onvergetelijk te maken

Neem contact op

Whatsapp ons