Een strandvakantie in Boa Vista boordevol avontuur

Lina verruilde 2 jaar geleden het regenachtige België voor de tropische archipel Kaapverdie. Ze werd verliefd op de Kaapverdische cultuur, de azuurblauwe oceaan en de simpele manier van leven op de eilanden. Ze is redacteur bij Voja Travel en schrijft over haar dagelijkse leven in São Vicente…

Terug in de tijd in Boa Vista

Het kleine propellervliegtuig van de lokale airline vliegt laag over land. Naast de dorre vulkaanlandschappen springen de witte zandduinen en helderblauwe oceaan meteen in het oog. 

Tijdens de landing krijg ik kriebels en word ik emotioneel. Het voelt raar om na 8 maanden weer terug te zijn. Anderhalf jaar lang was Boa Vista mijn thuis. Ik beleefde er heel wat mooie avonturen en leerde er belangrijke levenslessen. En na het stadsleven in het drukke Mindelo op Sao Vicente heb ik zin om even weer in mijn oude beachlife te stappen. 

Na aankomst ga ik meteen naar de hoofdstad. Sal Rei is het levende hart van het eiland. In de haven komen reizigers en goederen toe, op de markten drijven de locals handel, op het strand maken mensen een wandelingetje en op straat groeten inwoners elkaar vanop de quad of fiets. Het voelt allemaal heel dorps en gemoedelijk. 

Onmiddellijk ontmoet ik oude collega’s, vrienden en kennissen. Het lijkt wel alsof ik vanuit de stad terugkeer naar het platteland. En dat is ook wel een beetje zo, want ten opzichte van Sao Vicente gaat het leven hier net iets trager en leven de inwoners iets simpeler. 

Happy beach birthday #25

Ik word wakker en denk meteen, damn vandaag word ik 25. Ongelooflijk, want de laatste jaren zijn voorbij gevlogen. Ik ben niet gek op mijn verjaardag omdat ik deze dag meestal spendeer zonder mijn familie. Maar vandaag laat ik het niet aan mijn hart komen. Ik ben allang blij dat de zon schijnt en dat ik samen met mijn goede vriendin Bobby op pad ga. 

Diezelfde dag staan we op de rand van de Morro d’Areia zandduinen. We kijken naar de twee kilometer lange zandduinen gevormd door wind en Saharazand. Het uitzicht is gewoonweg schitterend. De natuur is hier baas en gaat zijn vrije gang zonder invloed van de mens. We dalen de duinen af en lopen verder langs de waterkant. Ik staar naar de horizon en begin spontaan te lachen. Dit soort kleine geluksmomentjes doen me het leven waarderen en vooral vandaag op mijn 25ste verjaardag!

Op avontuur met de quad

Boa Vista is een ruw eiland met moeilijk bereikbare plekjes en hobbelige zandwegen. Zonder 4×4 voertuig kom je bijna nergens of raak je vast te zitten in de modder of zand (ik spreek uit eigen ervaring :’)). Bovendien vind ik het leuk om rond te touren met de quad. Bobby en ik scheuren richting het zuiden. 

We komen aan bij Santa Monica, het mooiste strand van Kaapverdië. De zon brandt in de blauwe lucht en zo ver ons oog reikt zien we wit zand. We maken nieuwe Instagram shots en verbazen ons weer over de schoonheid van deze plek. 

Een verdwaalde schildpad 

Het is schildpaddenseizoen in Kaapverdië en verspreid op het strand liggen sporen die leiden naar schildpaddennesten. We rijden naast het strand (om de nesten niet te beschadigen) tot we een afdwalend spoor zien. Soms verdwalen schildpadden en vinden ze de weg naar zee niet meer terug. 

We besluiten dan ook het spoor te volgen omdat de kans groot is dat een verdwaalde schildpad sterft door de droogte. Toen Bobby luid oh my god gilde wist ik meteen dat de schildpad er nog was. We troffen het dier verdroogd en stil aan, met haar hoofd in de schaduw van een struikje. 

Onze adrenaline stroomde en ons reddingsinstinct kwam naar boven. Misschien was de schildpad nog niet dood, maar in een bepaalde trance. We aarzelden niet en tilden met al onze kracht de 80 kilo zware schildpad de quad op en raceten naar zee. Als twee wildlife rangers tilden we het dier op tot aan het water tot we er zelf bijna bij neervielen. Maar helaas mocht het niet baten, de schildpad gaf geen krimp meer en stierf waarschijnlijk enkele uren geleden door uitdroging van de felle zon. 

Zonde dat de schildpad al haar kracht gebruikte om eieren te leggen aan land en vervolgens zelf stierf. Met pijn in het hart zien we hoe de stroming de schildpad weer meeneemt naar haar eeuwige rustplaats. 

Kamperen in de wilde natuur 

Enkele dagen later is het eindelijk zover, we gaan kamperen. Ik kijk hier al naar uit sinds vorig jaar en deze keer maken we het echt waar. Bobby, 3 surfvrienden en ik vertrekken met een volgeladen pick-up. Na een uur rijden over een hobbelige weg komen we aan, net na zonsondergang. 

We verblijven in de buurt van het vrijwilligerskamp van de schildpadden organisatie, zetten de tenten op onder enkele bomen en gaan zitten met een drankje. Kaapverdianen gaan niet op pad zonder een grill en een fles caipirinha en dat is ook deze keer niet anders. De mannen grillen kip en houden het kampvuur brandende met palmtakken. Wij kijken toe en genieten van een frisse cocktail.

Schildpadden spotten

We kamperen op Joao Barrosa, het drukst bezochte schildpaddenstrand van de Kaapverdische eilanden. We laten de kans dan ook niet liggen om zelf schildpadden te spotten. Dit seizoen is er al een recordaantal van 13.000 nesten geteld. Reken per nest zo’n 70 eieren, dat zijn een hoop eieren en baby schildpadden! 

We staan stil op het strand en kijken om ons heen. We tellen op dit kleine stukje wel 5 loggerhead turtles die hun eieren in het zand leggen. Als de schildpad haar eieren kwijt is, camoufleert ze het nest en sleept ze zich terug naar zee. Het is een magisch moment om mee te maken in de vrije natuur! 

Na een erg korte nacht in een veel te kleine tent en te luide muziek van de surfersgaan ik en Bobby op wandel. De eerste zonnestralen verlichten twee eenzame palmbomen op de wijde vlakte. Dit kon wel het vasteland van Afrika zijn! Op het strand is op enkele krabben na niemand te bekennen. Nu zien we ook hoeveel schildpadden sporen er zijn van afgelopen nacht. 

We nemen een frisse duik en bezoeken de vrijwilligers in het schildpaddenkamp. De locals zijn super aardig en verwelkomen ons met ontbijt. We krijgen heerlijke gefrituurde pannenkoeken terwijl we de kampleden observeren. Er is geen mobiel bereik, dus iedereen zit samen en het kamp straalt harmonie uit. Na deze leuke ervaring is het weer tijd om naar de bewoonde wereld terug te keren… 

Wat heb ik weer genoten van deze trip naar Boa Vista. Het is zo’n fijn eiland om te genieten van de natuur, de zon, de zee en het strand. En dit op een plek zonder massatoerisme, in alle vrijheid. Met enkele tranen en een opgeheven hoofd laat ik Boa Vista achter. Tot ooit een keer weer, mijn liefste eiland met de duizend duinen.

Volg Lina in Boa Vista en op avontuur door de rest van Kaapverdië via Instagram.