Wat te doen op Tenerife

Home Restaurant O’Curral

Bobbie

Reisredacteur

Laatste update  27 | 07 | 2021

Deel dit verhaal

Een bijzondere ontdekking

De eerste keer dat we gingen wandelen op Santo Antão, tijdens een vakantie op Kaapverdië, kwamen we terecht in de Paúl-vallei; één van de mooiste plekjes van de hele archipel. Onderweg kwamen we bij stom toeval langs dit van buiten onopmerkelijke eettentje. We hadden al een paar uur gelopen, het was lunchtijd en we waren wel toe aan een pauze. Van buiten is het niet indrukwekkend, maar schijn bedriegt… O’Curral op Santo Antão is een verborgen parel!

Toen we naar binnenstapten bij O’Curral werden we aangenaam verrast. Een walm van verse koffiebonen kwam ons tegemoet. We hoorden het ritmische gestamp van twee valleibewoners die koffiebonen aan het malen waren. Ze gebruikten een enorme vijzel, zo groot als een regenton en houten stampers, zo groot als knuppels. Het gestamp was intens en dan weer rustig, maar zonder regelmaat. Ze praatten niet, keken niet naar ons op en leken wel in trance. Het had haast iets mystieks.

De rechterzijde van de eetgelegenheid was helemaal open en gaf een mooi uitzicht op de vallei. Wat onze aandacht trok was echter niet het uitzicht, maar wat zich binnen afspeelde. Waar je ook keek, was wel iets om te bewonderen.

Het mysterie bij O’Curral

We namen plaats aan een grote tafel. Mijn ogen schoten heen en weer, omdat er van alles te zien was wat ik niet kon plaatsen. Mijn aandacht werd getrokken door een soort altaar vol flesjes met verschillende kleuren substanties en eigengemaakte labels.

Achter het altaar stond een kaal boompje in de hoek. Aan de uitstekende takken hingen allemaal zakjes met verschillende soorten kruiden, specerijen en theetjes. De zakjes waren met knijpers vastgemaakt aan de takken en hadden allemaal een eigen label met exotische woorden erop.

Achter de toonbank stond onder een kleine rieten dakje een grote voorraad aan niet te plaatsen potjes, vermoedelijk gevuld met lokale delicatessen. De potjes waren zorgvuldig dichtgeknoopt met gedroogde suikerrietbladen.

In elke hoek, ieder nisje en op iedere plek was iets om te observeren. Overal stond wel een potje of zakje met zorgvuldig klaargemaakte lekkernijen. Het leek wel alsof hier een alchemist aan het werk was geweest.

Ik was enorm nieuwsgierig naar wat voor plek we terecht waren gekomen en raakte in gesprek met wat bleek de zoon van de eigenaar van O’Curral te zijn: Fernando, de 30-jarige zoon van de oprichter van O’Curral. Fernando heeft een heerlijk relaxte uitstraling, maar wat direct opvalt zijn de littekens over grote delen van zijn lichaam. Hij vertelde me over de verbranding die ervoor zorgde dat hij wekenlang in het ziekenhuis lag. Een gebeurtenis die hem gedeeltelijk heeft gemaakt tot wie hij is. De medicatie die hij kreeg waren noodzakelijk om te overleven, maar maakte zijn organen ook stuk.

Terwijl we spreken over Fernando’s verdrietige verleden, wordt mijn homemade tropical fruit juice geserveerd. Gerijpt door de zon, geboren op het land en geproduceerd met noeste arbeid van de boeren in de vallei. Het sap ziet eruit als een smakeloze, bruine ijskoffie, maar schijn bedriegt. Het smaakt zoet, fruitig en verfrissend. Precies wat je verwacht van een homemade tropical fruit juice.

Het verhaal van O’Curral

Terwijl mijn lunch geserveerd wordt, verbaas ik me over de unieke gerechten die de mensen hier klaarmaken met lokale ingrediënten en eigen creativiteit. Nu is het eten en drinken in Kaapverdië al bijzonder, maar hier gaan de mensen nog een stapje verder. Ik raak in een lang gesprek met Fernando verwikkeld. Hij leerde me over het ontstaan van O’Curral en de bijzondere manier van landbewerking die ze hier toepassen.

O’Curral heeft een bijzonder verhaal. Het is opgericht en gebouwd door een vreemde vogel uit Oostenrijk genaamd Alfredo. Ik vermoed dat hij vroeger gewoon Alfred heette, maar sinds hij hier woont als Alfredo door het leven gaat. Hij kwam 35 jaar geleden voor het eerst op Santo Antão en is toen nooit meer weggegaan. Al het eten en drinken dat ze hier serveren komt uit eigen tuinen die rondom het eettentje staan en verderop in de vallei. Fernando bewerkt het land volgens de curieuze filosofie van zijn vader, die een aantal spirituele principes combineert met wetenschappelijk onderzoek.

Zo laten ze alle planten dwars door elkaar heen groeien, omdat ze geloven dat dit het beste ecosysteem voor de gewassen creëert. Op één vierkante meter kunnen wortels, tomaatjes, basilicum en theekruiden groeien. Ze gebruiken geen pesticiden. Spinnetjes, motjes en luizen hebben hun plek in het ecosysteem, want planten moeten sterk genoeg zijn om zichzelf daartegen te verdedigen. Alles is biologisch. Geen gif, geen kunstmest, slechts dat wat de natuur schenkt in de vorm van land, water en zonlicht. En natuurlijk de passie van de boeren die in de tuinen werken en voor de gewassen zorgen.

Om het geheel nog geheimzinniger te maken, zaaien ze volgens een spirituele maankalender. Een kalender die gemaakt is door een Duitse vrouw genaamd Maria Thun. Het idee is dat hemellichamen invloed uitoefenen op gewassen. De maan heeft volgens Thun niet alleen invloed op getijden, maar ook op de waterhuishouding van planten.

Fernando is nooit klaar met experimenteren, vertelde hij. Hij blijft altijd boeken lezen en nieuwe theorieën uitproberen, gewoon om te kijken wat werkt en wat niet.

Lekker en bijzonder eten

Wat je ook van deze manier van landbewerking vindt, onder de streep maakt het allemaal niet uit. Het eten is namelijk smaakvol en creatief! En dat is uiteindelijk het enige dat telt, toch? De formule van O’Curral werkt uitstekend, want het is er altijd gezellig druk. Zowel met locals die spulletjes komen ophalen als met wandelaars die komen genieten van een welverdiende maaltijd. Een ook de accommodaties in de omgeving krijgen vaak spulletjes uit de tuinen van O’Curral voor hun maaltijden.

De mystieke familie

Het opmerkelijke aan Fernando is dat hij veel ouder overkomt dan dat hij eruit ziet. Maar ook hier geldt: schijn bedriegt. Ik werd me sterk bewust van wat voor vooroordelen en aannames ik aan zijn uiterlijk koppelde. Hij ziet er uit als een jonge westelijke man, maar in zijn uitstraling en lichaamstaal is hij heel iemand anders. Fernando is een hele relaxte, zacht sprekende en soms diep fronzende man die regelmatig lange stiltes laat vallen. Dat wat zijn vader Alfredo kenmerkt, kenmerkt Fernando. Hij lijkt van binnen wel bijna Kaapverdiaans. In zijn doen en laten is hij als een wijze oude sjamaan.

Herladen

Nadat ik uitsprak dat ik Alfredo graag de hand zou schudden, verdween Fernando. Een paar minuten later kwam hij alleen terug. De mysterieuze oprichter van O’Curral bleek helaas nergens te bekennen. Jammer, maar het was een goed excuus om nog eens terug te komen. We schudden Fernando de hand, aaiden over de bol van zijn dochtertje en vervolgden onze weg door de prachtige, weelderige vallei met herladen energie.

Santo Antão op Kaapverdië is een prachtig exotisch wandeleiland aan het einde van de wereld die je in een Kaapverdie vakantie kunt combineren met andere eilanden als je gaat eilandhoppen. En tijdens onze wandelreizen heb je dus uitgebreid de kans om een bezoekje aan O’Curral op Santo Antão te brengen.