Eén met de natuur in São Nicolau

De zee wuift al mijn stress van het stadsleven in Mindelo weg en de golven wiegen me in een rustige state of mind. Het is prachtig om te zien hoe de blauwe kleuren van de vallende nacht overlopen in de oceaan. Na 4 uur varen zie ik de eerste lichtjes van het eiland verschijnen in de verte. De reis op het mysterieuze Sao Nicolau kan beginnen…

De tocht door de Atlantische oceaan

We lopen richting de Polaris ferry in de haven van Mindelo. De Polaris is een antieke boot en vaste waarde op de scheepsroutes tussen de Kaapverdische eilanden. De locals geven de voorkeur aan deze boot omdat hij trager is dan de fast ferry, maar minder hard neerklapt op de golven. Het is de eerste keer dat ik een langere afstand vaar op de oceaan, maar ik stap vol vertrouwen aan boord.

Ik reis samen met mijn Amerikaans-Kaapverdische vriend Calu die voor het eerst naar Sao Nicolau gaat. Ook leerden we Patrick en Johnny kennen, 2 Nederlandse Kaapverdianen beiden met roots op het eiland. Patrick wil een stuk van zichzelf ontdekken door in de voetstappen van zijn vaders verleden te treden. Johnny’s familie is afkomstig uit bergdorpjes op het eiland. Hij ging er vroeger vaak op vakantie, maar is er nu al 7 jaar niet meer geweest. Ik voel me al verbonden met de eilanden dus ik kan me voorstellen dat het voor mijn vrienden dubbel zo speciaal is. 

We vinden een beschutte plek op het dek en na enkele minuten varen verdwijnt mijn geliefde Mindelo uit het zicht. Ik heb me goed voorbereid op de 4 uur lange tocht met cupcakes en een goede Spotify playlist. Veel muziek heb ik niet geluisterd, want ik en de boys voeren diepe levens gesprekken over de bijzondere tijd waarin we leven. 

Tarrafal de São Nicolau

We bereiken de haven van het bruisende vissersdorp Tarrafal de Sao Nicolau. De beschutte baai heeft slechts 1 aanlegplaats voor ferry’s en vrachtschepen. Waar wij in Europa alles machinaal doen is het grappig om te zien hoe een roestige kraan en 4 werklui de loopbrug optillen en mikken om hem vast te leggen. Na een luide klik van de scharnieren geeft de officier groen licht en kunnen de passagiers naar wal.

Ik en Calu overnachten in Tarrafal bij mijn collega en intussen goede vriend Nelson. Hij verblijft een maand op Sao Nicolau om mee te helpen op de boerderij Gaia. Elke dag staat hij voor de ochtendzon op om lokale gewassen te planten, te oogsten en te verkopen. Het is zwaar werk op het land, maar hij vindt rust in de natuur en geniet van het simpele leven. 

Regen in de bergen en pure landbouw

Die nacht regent het op de boerderij, waardoor het land vochtig is en Nelson dus niet kan werken. Handig voor ons want zo brengen we de eerste dag samen door. Na het ontbijt gaan we op pad met de auto. Via de steile bergweg verlaten we het droge Tarrafel en gaandeweg zien we het klimaat veranderen. De zon maakt plaats voor dikke mist en regen wolken. Ik stap uit, haal diep adem en vul mijn longen met de frisse berglucht. In Kaapverdië regent het ongeveer 12 dagen per jaar, dus we zijn erg dankbaar voor het broodnodige water. 

Na een adembenemende rit komen we aan bij de boerderij. Vol verbazing kijk ik naar het panoramische beeld om me heen. De akkers liggen schuin op de berg en lopen uit op grillige kliffen langs de oceaan. De gewassen staan netjes geordend en worden geïrrigeerd via het grondwater uit de watertank. Nelson leidt ons rond en laat ons met pretoogjes de tonnen met vers geoogste maracuja en beringela (passievrucht en aubergine) zien. 

Het betoverende Ribeira Brava 

Na de leerrijke tour op de boerderij besluiten we te lunchen in de hoofdstad Ribeira Brava. Een kleurrijk dorp aan de voet van een tropische vallei. De huizen zijn opvallend Portugees gebouwd, maar toch anders dan in Mindelo. De mist dwaalt langs de panden en zorgt samen met de smalle steegjes in het stadscentrum voor een sprookjesachtige sfeer. We lunchen verse serra vis in een lokaal barretje met uitzicht op de vallei, omgeven door tikkende regendruppels.

Hiken naar de top van Monte Gorde 

Vandaag gaan we hiken in het natuurgebied van Monte Gorde. Een groene zone met inheemse planten en de hoogste piek van Sao Nicolau op 1312 meter. Vol moed beginnen we aan de wandeling. Tussen de wolken door zien we prachtige vergezichten. Groene valleien naast grillige bergtoppen, smalle wandelpaden en in de verte de donkerblauwe oceaan. 

Ik raak snel uitgeput door de steile hellingsgraad, maar sleur mezelf er doorheen. “Het is ook niet dat ik elke dag bergen beklim…” Na de stevige klim van 45 minuten komen we aan bij de ingang van het nationale park. Nelson zit te grinniken en zegt: “dit is pas het begin van de hike.” Mijn gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen, want dit had ik niet verwacht. 

We zijn niet zo ver gekomen om nu terug te keren. Ik kom op adem en bekijk de bijzondere natuur om me heen. Naast de eucalyptus- en drakenbloedbomen groeien er agave planten en felle groene bloemen. Hoe kan het dat de natuur op elk Kaapverdisch eiland zo verschillend is? Ik blijf verbaast  door de archipel en loop vol verwondering langs de naaldbomen verder. 

Ik merk dat iedereen steeds kalmer wordt door de connectie met de natuur. We maken grapjes over de flessen drinkwater die we vergeten zijn in de auto. Niet zo slim op een wandeling als deze, maar gelukkig komt Johnny met een oplossing. Hij haalt een oranje fles passievrucht ponche (rum vermengd met fruit en suikerriet) uit zijn tas en schenkt ons allen een beker in. Ik word een beetje woozy door het drankje en de planten zien er plots extra vrolijk uit. 

Na 2 uur klimmen zijn de laatste meters in zicht. Nat van de nevel lopen we door de wolken op een dorre bergflank. Er is geen enkel geluid te bespeuren. Jammer genoeg is het bewolkt en kunnen we de buureilanden niet zien liggen, maar toch ben ik voldaan. Elke top die ik beklim voelt als een overwinning. Moeilijke paden leiden vaak naar de mooiste plaatsen en dat neem ik vandaag heel letterlijk. 

Massa de atum op het dakterras

Met z’n vijven keren we terug naar het zonnige Tarrafal. Vandaag doen we het op z’n Kaapverdisch. We gaan niet uit eten, maar maken thuis onze maaltijd met de ondergaande zon en Kizomba muziek op de achtergrond. Eerst serveert Nelson een heerlijke, verse Caipirinha met Maracuja en Grogue (Kaapverdische rum). Met het drankje in de hand bereiden we daarna de pasta met tonijn uit blik van de fabriek hier in het dorp. We nemen plaats op het dakterras en genieten van het uitzicht. De energie hier is zo puur en ik voel me dankbaar voor deze bijzondere dag. Ik staar naar de horizon, voel me weer helemaal verbonden met de Kaapverdische levensstijl en besef dat dit de laatste sunset is van een schitterende reis. 

Wijze lessen om lang te koesteren

Sao Nicolau deed me beseffen dat leven op een trager tempo ok is. Het leven aannemen zoals het die dag komt. Vrienden ontmoeten voor een drankje of een frisse duik. Goed voor jezelf zorgen met vers eten en beweging. Dankbaar zijn voor al wat de natuur brengt en genieten van elke dag. Ja, deze nieuwe mindset neem ik mee naar Mindelo.