De Pico vulkaan beklimmen met Vojaganto Ruth

Vol goede moed meldde Ruth zich om 8 uur ‘s ochtends bij Casa da Montanha. Het huisje vormt voor vele avonturiers het beginpunt van misschien wel de meest uitdagende hike van de Azoren; het beklimmen van Mount Pico. Ruth had er alles over gelezen, keek er al dagen vanaf de omliggende eilanden op uit en had bij aankomst op Pico nog maar één doel. Die vulkaan moest en zou overwonnen worden!

Ruth op de Azoren

Vojaganto Ruth werkt sinds 16 mei 2021 als reisadviseur bij Voja. Ze vertelde als geen ander over de highlights van Kaapverdië en hielp klanten al maandenlang met het organiseren en invullen van hun reizen naar deze archipel. Maar toen haar werd gevraagd of ze ook Azoren specialist wilde worden begonnen haar ogen te stralen. Natuurlijk! Ze pakte haar tassen bij elkaar, laadde haar go-pro op en stapte in het vliegtuig om de Azoren eens van dichtbij te bekijken. Het was liefde op het eerste gezicht. 

“Toen ik op Sao Miguel landde moest ik nog een uur naar mijn accommodatie rijden en ik heb me gewoon de hele weg verwonderd over de natuur.”

Van regen tot zon en van regenbogen tot spetterende groene natuur. Drie weken lang werden Ruth’s dagen gevuld met Azoriaanse cultuur, kletterende watervallen, dobberen in warmwaterbronnen en de mooiste uitkijkpunten. Daarnaast bezocht Ruth op verschillende eilanden onze partners om hen nog beter te leren kennen. Kort samengevat: ze was in de wolken. Maar waar ze ook was op de centrale eilanden, er was altijd één berg er bovenuit torende.

“Zelfs op de andere eilanden zoals Sao Jorge en Faial kun je niet ontsnappen aan de Pico vulkaan. Hij was er altijd. Wanneer ik naar huis reed of in mijn ooghoek tijdens mijn lunch. En toen begon het te kriebelen. Ik moest en zou hem beklimmen!”

Een vroege start

Helaas vielen Ruth’s eerste plannen om de Pico te beklimmen in het water. Naast het slechte weer op haar eerste dag op het eiland was Voja partner en Pico-gids Steffi de tweede dag naar het eiland Santa Maria voor een afspraak. En na een snelle zoektocht bleek dat de inschrijvingen voor andere begeleide wandelgroepen ook al gesloten waren. Balen! Maar Ruth gaf de moed niet op.

“Naast mijn geparkeerde auto stond ik te kijken naar Mount Pico en ik dacht; zo moeilijk kan het toch niet zijn? Ik ga wel gewoon zelf!”

De volgende dag was het zover. Ze trok een dikke trui en haar sportschoenen aan, stapte in de auto en meldde zich om 8 uur ‘s ochtends bij het verzamelpunt Casa da Montanha. Toen ze daar een GPS en een tracker mee kreeg (So we can find you if you get lost), was het toch even slikken.

“Ik zag de groepjes wandelaars verzamelen bij hun gidsen en ik realiseerde me dat ik hier helemaal niet zo klaar voor was als ik zelf dacht. Iedereen had goede gear bij zich en ik stond daar op mijn hardloopschoenen”

Gelukkig had Hugo, een ervaren gids die al jaren de vulkaan op en af klautert, medelijden. 

“Hij keek me hoofdschuddend aan. Ga je echt zo naar boven? Waar zijn je wandelschoenen? Je muts en handschoenen?” 

Gelukkig had Hugo extra handschoenen en wandelstokken mee die ze mocht lenen en haar kleding bleek na een grondige inspectie warm genoeg. Eindelijk ging het gebeuren. Tijd voor de klim van haar leven!

30% benen, 70% mind

De sfeer zat er goed in en de eerste meters gingen soepel. Ruth leerde haar groepje kennen. Twee Fransen, een paar Portugezen van het vasteland en Bob. Deze 78-jarige Canadees had al jaren ervaring met hiken en liep op wandelschoenen die het merendeel van zijn leven met hem hadden meegemaakt. (ze waren wel 50+ jaar oud!)

“Halverwege de berg moesten we zijn schoenen aan elkaar tapen want helaas gingen ze bij de zolen kapot. Maar ze hadden hem 50 jaar goed ondersteund en hij vond het prachtig om ze met zo’n mooie hike een laatste vaarwel te geven.”

Het terrein veranderde naarmate de groep hoger en hoger klom. Grindpaden en rotsige stukken waarbij je van steen naar steen moest springen wisselden elkaar af. Na ongeveer een uur klimmen was het tijd voor de eerste pauze en deelde de gids vrolijk dat dit het makkelijkste stuk van de beklimming was. Huh? Stiekem moest Ruth toegeven dat ze toen al behoorlijk kapot was. De aankomende uren zouden behoorlijk pittig worden. 

De gids deelde voor vertrek nog en opbeurende (?) les die hij had opgedaan tijdens zijn vele beklimmingen: op Pico was wandelervaring nog geen garantie voor succes. Mount Pico beklimmen is hard werken met je benen, maar het echte gevecht vindt plaats tussen je oren. 30% benen, 70% mind. Met die wijze les (en een positieve mindset) ging de groep dapper verder.

“Het was ongelofelijk toen we voor het eerst boven de wolken uitkwamen en ook de groep was heel gezellig. Maar naarmate de tijd vorderde werden we wel een stuk stiller. Alleen het sloffen van onze schoenen en ons gehijg was uiteindelijk nog te horen.”

Lets go! De laatste meters

Na 4.5 uur klimmen was het zover. De top was in zicht! Voor een aantal wandelaars is dit het eindpunt. Maar voor degene die écht op het allerhoogste puntje van Portugal willen staan moet je eerst nog de krater in en aan de andere kant weer naar boven naar de Piquinho. Dit kleine piekje van zo’n honderd meter vormt het absolute topje van Mount Pico. Hier sta je op een hoogte van 2.351 meter en voel je je echt even king of the world!

“We zetten onze wandelstokken aan de kant en klommen met onze handen en voeten de Piquinho op. Die laatste paar meters… en toen; WAUW! Al dat hijgen en puffen was het dubbel en dwars waard. Ik heb nog nooit zo’n tevreden lunch gehad.”

What goes up, must come down

Helaas was het na een heerlijke lunch op het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt van Ruth’s reis ook weer tijd om naar beneden te gaan. En die afdaling was zelfs nog pittiger dan de klim. Door de steile paden hang je continu in de remmen en soms zijn de paden door losliggende steentjes glibberig.

“Als ik vanaf de top naar beneden had kunnen koprollen dan had ik dat gedaan.”

Langzaam, langs rotsblokken en door wolkenlagen daalde de groep af. Halverwege kregen ze ook nog eens te maken met regen waardoor de parkeerplaats en hun warme auto’s niet snel genoeg dichterbij konden komen. In het schemer kwamen ze weer aan bij Casa da Montanha, waar hun officiële Mount Pico certificaten op hun lagen te wachten.  

“Ik kwam amper mijn auto in met mijn puddingbenen en de trap van mijn accommodatie leek wel een Mount Pico 2.0. Maar ik heb voor de rest van de avond een grijns op mijn gezicht gehad die er niet meer vanaf kwam.”

Ruth’s tips

Om ervoor te zorgen dat jij de beste experience hebt tijdens je beklimming heeft Ruth een paar van haar tips op een rijtje gezet:

• Ga op pad met een gids: De vulkaan kan voor onervaren hikers gevaarlijk zijn, met haar gladde stenen en kronkelende paden. Wij raden daarom aan om altijd met een gids op pad te gaan. De gidsen die Mount Pico beklimmen zijn stuk voor stuk ervaren, vriendelijk en kunnen je alles vertellen over de vulkaan en hun eiland.
• Goed weer is het halve werk: Hou het weerbericht goed in de gaten want je wil niet halverwege de vulkaan zijn en in een regenbui belanden! Ook als het stormt mag je niet naar boven. Daarnaast is het uitzicht ook nog eens een stuk mooier met een stralend zonnetje. 
• Kleed je warm aan: Het spreekt misschien voor zich maar het is een stuk kouder op de top dan aan de voet van de vulkaan. Laagjes zijn daarom een must!
• Hydrateren kun je leren: Wij raden aan om minstens anderhalve liter aan water mee te nemen. De hike is behoorlijk intensief dus je verliest veel vocht. Neem ook een paar goede snacks mee naast je lunch. Er zijn geen winkeltjes op de berg.

Wil jij net als Ruth Mount Pico overwinnen tijdens je reis naar de Azoren? Neem dan contact met ons op of bekijk onze voorbeeldreizen en wie weet sta jij binnenkort wel te shinen op het hoogste punt van heel Portugal.