De Fogo experience: beklim de vulkaan met Vojaganto Lesley

Stap voor stap knarsen mijn zware bergschoenen over het grind. Waar ik een uur geleden nog vlot door stapte, begint de Fogo Experience nu toch echt zijn tol te eisen. Maar als ik naar beneden kijk: het spectaculaire uitzicht op de Caldeira, de steile afdaling naar Mosteiros, de opkomende zon.. Ik ben ademloos, en de klim heeft er deze keer niks mee te maken.

Ik ben geen groot wandelaar of zelfs een sportieveling, dus toen ik de vulkaanbeklimming bij Voja boekte was dat vooral omdat het me een onwijs mooie ervaring leek. Van mijn reisadviseur had ik al gehoord dat het pittig was, maar pas toen we goed en wel op Fogo waren aangekomen en na de laatste bocht Cha das Caldeiras in reden, begreep ik waar ik me voor had ingeschreven.

De krater is een wereld apart. Een maanlandschap van ruig gesteente en grijs as, op sommige plekken enkele meters hoog. De basaltstenen weg oogt relatief nieuw en voert ons langs de lavavelden van de meest recente uitbarsting. Hoe kunnen hier in hemelsnaam mensen wonen? Die vraag wordt beantwoord als enkele minuten later de eerste huisjes in het landschap opdoemen.

Vanachter het stuur probeer ik zoveel mogelijk in me op te nemen. De massieve wanden links langs de krater. De gitzwarte ronde huisjes die we passeren. En zichtbaar vanuit iedere hoek: de machtige vulkaan Fogo.

Portela & Bangaeira: veerkrachtig en trots

Nog een kleine 20 minuten verder zien we dat een actieve vulkaan geen belemmering hoeft te zijn voor een levendige community. Op straat roepen de locals elkaar lachend toe en in de dorpjes Portela en Bangaeira zitten ze niet bij de pakken neer: van diverse huizen die we zien wordt op de eerste verdieping al gewoond terwijl aan de volgende ijverig wordt gebouwd.

Na de uitbarsting in 2014 zijn sommige Caldeira-geboren locals naar Sao Filipe getrokken. Een handjevol zocht bescherming dichterbij de massieve wanden van Cha das Caldeiras, maar de meeste mensen die ik spreek peinzen er niet over.. Of ze nou leven van de landbouw, werken als gids of voor de zon opgaat met een aluguer naar de stad rijden: de krater blijft hun thuis.

Terwijl we later op de dag vanaf het dakterras van onze schilderachtige, ronde huisje naar de hoge wanden van de krater en het dorpje temidden van de uitgestrekte ruige velden kijken, bekruipt me het gevoel dat ik op een hele bijzondere plek ben beland. Het landschap, de sfeer, de mensen.. Dan glijd m’n blik naar de donkere, glad ogende hellingen van Fogo en blijft er één gedachte over: hoe gaan we daar geraken?

Let’s go Mount Fogo

De hoe wordt om ongeveer 6:00 ‘s ochtends beantwoord door onze gids Valdir. Langs de linkerkant van de vulkaan, aan de schaduwkant omhoog. Ons groepje bestaat uit een Zwitser, mijn reisgenoot Florian en ikzelf. Niemand heeft echt wandelervaring, dus we zitten lekker op een lijn. Terwijl wij onze tassen checken (flessen water, mueslirepen, broodjes, zakdoekjes), wandelt Valdir langs zijn huis om zijn honden op te halen en vertrekken we in het donker richting de vulkaan.

Binnen een kwartier gluurt de zon over de rand van de omringende krater en kleurt de lucht in een gouden gloed. Het eerste uur is vrij rechttoe rechtaan: we lopen door het dorp naar de voet van de vulkaan. De honden zijn een leuke verrassing en het is nog heerlijk koel. Terwijl verre hellingen zich materialiseren in ruige grindvlaktes bedenk ik dat het me alles meevalt. We lopen zelfs iets langzamer dan zou kunnen. “Slowly, slowly”, zegt Valdir terwijl we achter hem aan sjokken.

We stoppen voor een fotomomentje en ik verbaas me over hoe hoog we al zitten: ver boven het dorp kijken we neer op de vlaktes en kleinere, naastgelegen vulkanen. Het toppunt is toch wel de perfect kegelvormige schaduw van Fogo tegen de wanden van de krater. De honden rennen heen en weer en mijn reisgenoot staat alweer klaar om verder te gaan. Als een goed begin het halve werk is..

Zigzaggend door het as

Weer een uur later vraag ik me af wie deze optimistische persoon was. Na de asvelden, moeten we iets regelmatiger pauzeren, want de hellingen zijn een stuk steiler en op sommige plekken is het zelfs een beetje klauteren. Waar mijn benen het zwaar te verduren hebben, winnen mijn ogen de jackpot: de panorama’s worden steeds fantastischer.

Hoewel ik nooit hoogtevrees heb gehad, voel ik toch een soort vertigo door m’n hoofd trekken als ik naar beneden kijk. En ik leun dan ook dicht tegen de rotsen als ik het pad dat we op zijn gelopen met m’n ogen volg. Maar er gaat ook een kick door mijn lijf: we hebben nog wel even te gaan tot de top, maar de beklimming van Fogo is nu al een van de meest spectaculaire dingen die ik ooit heb gedaan.

Het lome tempo van Valdir voelt nu ineens een stuk sneller. Het is afzien, maar dat is waar ik me gelukkig op had ingesteld. Terwijl de grappen van mijn wandelpartner steeds slechter worden en uiteindelijk stilvallen, concentreer ik me op het hypnotiserende geluid van onze stappen. Naast het krakende geluid van grind onder onze schoenen zijn mijn gesnotter en ademhaling de enige dingen die ik hoor.

Op naar de top

De laatste loodjes wegen duidelijk het zwaarst. Terwijl we om kolossale rotsblokken heen meanderen voel ik de verzuring intreden en neem ik wat vaker korte pauzes. Het zweet staat op m’n voorhoofd en zelfs in de koele wind ben ik aan het gloeien. Wanneer de gids lachend zegt dat het nog “maar” een half uur klimmen is, plof ik demonstratief neer op een steen. Even rust, even genieten van hoe ver we zijn gekomen. Slowly, slowly.

Met benen van rubber bereik ook ik eindelijk de top en krijg ik een rondje high fives. M’n spieren trillen van de inspanning, maar mijn dag kan niet meer stuk. Aan de ene kant kijken we uit op de wijde krater van de vulkaan, aan de andere kant een uitzicht dat niet van deze wereld is. We knabbelen onze laatste broodjes weg en ik ben intens blij met het flesje cola dat ik heb meegenomen. Ik voel me bijna weer mens. 

Na een goede pauze vraagt Valdir wat we willen doen: de korte route en via dezelfde weg terug? Of de langere route langs de rechterkant en via de as-hellingen naar Pico Pequeno. We twijfelen geen moment: we zijn hier voor de volledige Fogo Experience. En dus klauteren we via een ferrata-achtig parkour verder langs de binnenzijde van de vulkaan.

What goes up, must come down

We komen onderweg een gat tegen waar heet gas uit ontsnapt. Valdir grinnikt terwijl hij ons omstebeurt onze handen erin laat steken. De vulkaan is rustig, maar leeft nog steeds. Na een korte klim langs de wand komen we aan de rechterkant van de rand terecht. Hier worden we getrakteerd op het beste uitzicht van de dag. Ik waan me bovenop de wereld.

Dan begint de afdaling langs de as-hellingen. Grote pluimen met stof waaien achter ons op terwijl we rennend, rollend en springend de berg afkomen. Ik heb gelukkig een zonnebril bij me, maar een zakdoek om de stof uit je neus en mond te houden was ook geen overbodige luxe geweest. Je zakt makkelijk tot aan je schenen weg in het grind aan deze kant van de vulkaan en toch gaat het een stuk sneller: binnen het uur staan we beneden.

Onderaan de vulkaan bij Pico Pequeno nemen we een momentje om alle grind uit onze schoenen en kleding te kloppen. IJzererts en andere mineralen geven de grond een opvallende kleur en uit de mond van Pequeno voelen we de hitte stralen. Het is de perfecte vulkanische afsluiter van één van Kaapverdië’s meest bijzondere landschappen.

Altijd al een vulkaan willen beklimmen? Neem dan contact op met onze reisadviseurs. Zij helpen je met het regelen van je reis en activiteiten. Jouw volledige Fogo Experience tot in de puntjes geregeld.

Kun je er geen genoeg van krijgen? Hou onze Instagram stories en Youtube in de gaten voor leuke videobeelden van de Experience.